دندانم را شکست ....سفتی کلماتش!

شعار بس است . خسته شدم بسکه شعار فریاد زدم .

خسته شدم از بس شعارهای خودم ودیگران را خاک خورده و باد دیده روی دیوارها دیدم .

دفترم وا می شود ، اما ستاره ای از ذهنم صعود نمی کند که به فرجام ناشکیب جوهر خودکار به نزول مقدس ماندگار کاغذ بنشیند .

نشسته ها هم همه پریده اند .

دیشب می گفت : نمی دانم چه شد ، یکدفعه شد ، انگار که خواب یا ...

گفتم : مهلت به یاخته های ذهنم بده ، تا جوابت بگویم که بیماری خیلی بد است .

هنوز تب دارم ولی با مهلت پاسخش دادم :

وقتی سر خوشی به جنازه کشتگان دشمن اسب می تازانی .

آه ، اگر دشمن خودت باشی چه ؟

آنگاه باید بزرگوارانه از " کافکا " استغاثه بجویی ، یا چه می دانم باید مثل آن یکی دیگر ، دست به دامان شیر فلکه گاز شوی ، تا ششهایت را منبسط کند و آنگاه ....

جواب فرصت دار من یک راس و یک قعر داشت .

جسور، گستاخانه بر مرده دشمن پای اسب می کوبد که یعنی پیروز است .

شاید هم پیروز است .

اما ، اما اگر خود یکی از مردگان می بود چه ؟

می توانست حق این را داشته باشد تا التماس کند که بر جنازه اش اسب نتازانند ؟

ولش کن ...

خلاصه ، من به لبخندهایی که فقط خودم خبر داشتم با شبرنگهای جفتی سیاهی که زیر ابروانم نور منعکس می کرد ، فکر می کردم تشریح پر شوکتی کرده ام

اما ناگهان لبخند او از پشت تمام ادیسون و گراهام بل و دیگرودیگرودیگر به مهابت بلند شد .

گفت :

من اگر دشمنم را کشته خود می دیدم ، از او عاجزانه درخواست می کردم که جان عزیزت بلند شو دو باره رو در رویم بایست .

ومن بعد از این جمله دیگر تب نداشتم ....

برای " جمشید " که در سوکش به خاک نشسته ام ....

....وانگار که خاموشی جهان را متزلزل کرد .

وانگار که سیاهی برازنده ترین لباس روزهای تند گذر من بود.

وانگار که ستاره ها به سقف آسمان چسبیده نماز مرگ می خواندند.

ومن هنوز خواب بودم .

در رویایم با هم گیلاس پر می کردیم و به سلامتی زندگی می نوشیدیم .

من چه می دانستم ؟

من چه می دانستم که زندگی چندی است با تو خداحافظی کرده ؟

اصلا روز ، روز مرگ بود .

و زنگ تلفن مثل همیشه نبود .

بوی مرگ می داد .

پاسخ که دادم تمام جغدها مسخره ام کردند.

وبه منِ بی تو خندیدند .

ومن ....

ومن سست شده بودم .

آسیمه سر ، مثل کودکی که خواب دیو دیده باشد برخاستم , اما...

اما دیری بود که تو رفته بودی .

و چشمهایم هنوز بهانه ات را می گرفت .....................

یاد روزی را که گفتم: دوستت دارم

من ،

هرگزآرزونکرده ام که کسی بد باشد

من،

هرگز خواب ندیده ام که رویا به مسخ حقیقت بپیوندد

من،

هرگزنخواسته ام وقتی دریا گسترده است ،

تشنگی را آزمایش کنم

من،

هرگز دهان از تعجب به ارتفاع کوه نگشوده ام

آنگاه که دره ی قعرفروتنی روح خود را دیده ام

من،

چه می دانم،

من هیچوقت به حیثیت آنچه که بوده ام تنگ چشمی نکرده ام

که دیگران به آنچه نبوده اند گشاده دستی دارند

و تو،

آه ، واین تو ،

این دو حرفیِ مرموز

این کلمه مصلح که پیوند زاست

آنچه کرده ای به نکردن چربیدنی است

وتو ،

به استهلاکهایی دامن بخشیده ای که من جز استعدادشان ندیده ام

وتو ، تو ، تو ،

مرا به دست آن بادهایی داده ای

که روحهای سرگردانشان به شفافیت نسیم خدشه می اندازد

از همان بادها که گاه و بی گاه از سرکوچه تا ته کوچه را،

همه زمین را،

همه دیوار را ، سرخ می کند

وتو،

ببین ، ببین با من چه کرده ای

با کسی که غبار سر پلکت را می بوسیده چه کرده ای

وتو،

وهمه اش تو ،

و خسته کنندگی ها همه از تو آغاز می گردند

وشاید برای خستگی ها التیامی نباشد

ومن،

من همه " توانستن" هایم را و "خواستن" هایم را

به استقبال " نا توانی" ها و "بی ارادگی" ها فرستادم

وتو به ناتوانی هایم

به بی ارادگی هایم

به تنهایی هایم

به دردهایم

به سرفه هایم

وبه تمام آلودگی هایم

گفتی ،

نه ، نگفتی ، دستور دادی

که به بدرقه قاموس خوب من بروند

وحتی خودت برای اینکه پایت بر روی پای دیگرت به خواب فرورفته بود

به احترام شکستن من از جایت هم برنخاستی

ومن فقط با آستین خیس می گذشتم

وباهمین قانون است

که نجات خود را در مرگ باشکوه خود می بینم

تو باید زندگی کنی

تو ...

هیچ ،

دیگر بس است ...