انسان بلند شد،
با نبض خويش روح زمان را نظاره كرد.
در دمدماي آمدن شمس تابناك،
آنگه كه جان هنوز تجلي توان گرفت،
از صبح خوابناك!
از عمق جان خويش،
آواز سر گرفت،
تا پچ پچ و نواي همه جنگل خروش،
از وحشت حقيقت ناباور صدا ، ساكت شد و خموش.
انسان نظاره كرد،با جرات دوباره از ايمان خويشتن،
راه دوباره يافت،تا بگذرد براي رسيدن به انتها، از جان خويشتن.
